Πάταξε τη μοίρα
©Magritte Εδώ το δέντρο του στον ρόλο του "Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού στο κέντρο του Κήπου της Εδέμ" Πάντοτε πιστεύω πως η μεγαλύτερή μας ξενέρα είναι, όχι που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στον Κήπο της Εδέμ, αλλά που δε θα μπορέσουμε να κάνουμε εμείς το προπατορικό αμάρτημα. Που η πρώτη φορά είναι και συγχωρητέα συνήθως. Που η πρώτη φορά ίσως είναι και μια ρηξικέλευθη τομή στο πράττειν εντός του κόσμου. Δηλαδή, ο πρώτος αμαρτωλός είναι και καινοτόμος, τόσο που είναι περισσότερο καινοτόμος από ό,τι αμαρτωλός. Αν βγούμε από το μικρόκοσμο των πολύ προσωπικών χαρακτηριστικών, που θεωρητικά κι εντελώς απλουστευτικά και διαθλαστικά, αποτελούν τις αιτίες της κάθε μας συμπεριφοράς και κοιτάξουμε λίγο το πλαίσιο, τη στιγμή, το χωρικό, χρονικό και υλικό παρόν του καθενός μας, τότε θα δούμε πως όλοι μας απαιτείται να επιτελέσουμε έναν ρόλο: όπως ο Ιούδας, όπως ο Εφιάλτης, όπως μικρές και μεγάλες φιγούρες της ανθρώπινης ιστορίας, μικρής και προσωπικής του καθενός