Ως την ψυχή

©Dali Η ερώτηση δεν δηλώνει άγνοια. Δεν είναι ένας αφορισμός που απαραίτητα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι μία δήλωση, η οποία σαφώς και ανοίγει έναν διάλογο. Απλώς αντί να ρωτάμε κάθε φορά τα κλασικά και ηλίθια τυπικά "Τι κάνεις;", ε, απλώς σημειώσαμε κάτι... Η ερώτηση, λοιπόν, καθορίζει και εμπεριέχει την απάντηση. Όταν ρωτάμε κάτι, ήδη έχουμε στρέψει την προσοχή σε ένα συγκεκριμένο σημείο στον ορίζοντα των απαντήσεων, ίσως ασυνείδητα, καθώς και με τον τρόπο που ρωτάμε, έχουμε ήδη δηλώσει τι θέλουμε να λάβουμε ως απάντηση. Δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι ν' ακούσουμε αυτό που ερωτάται. Ούτε βέβαια να ρωτήσουμε αυτό που πρέπει. Ακούμε αυτό που μπορούμε ν' ακούσουμε, που είμαστε έτοιμοι, που θέλουμε ν' ακούσουμε. Κι απαντάμε βάσει αυτού του οποίου μπορούμε να απαντήσουμε, αυτό που ακούμε, αυτό που αναγνωρίζουμε ως στόχο της ερώτησης. Μια ερώτηση δεν είναι φράση της στιγμής: είναι ανάλογες στιγμές και φράσεις του παρελθόντος, ερωτήσεις που θέσαμε

©Magritte Εδώ ο not reproduced human matter ως άνθρωπος μπροστά σε μιαν επιλογή. Μια ομάδα για να συνυπάρξει, για να αποτελέσει ομάδα -ώστε τα μέλη ως ανεξάρτητα και μεμονωμένα άτομα με δικές τους καταβολές και ενστάσεις για την πραγματικότητα να μην αποτελέσουν ένα απλό άθροισμα, αλλά κάτι παραπάνω, καθώς θα αποτελούν ομάδα- αποφασίζει τι θα θυμάται και τι θα ξεχνάει. Κι είναι οι λήθες ακόμη πιο κεντρικό σημείο στην ομοιογένεια και την ταυτότητα μιας ομάδας από ό,τι οι μνήμες. Η Μνήμη έχει αλήθειες και λήθες, μια που τα συζητάς και μια που σωπαίνεις, μια που επιλέγεις τι είσαι και μια που αποφασίζεις τι δεν είσαι. Στο αχανές πεδίο των μνημών, λοιπόν, η αθωότητα επέρχεται με τη συνενοχή. Κι όταν ξυπνάς από ένα βαθύ ύπνο (που ήταν μεγαλύτερος από ύπνο και μικρότερος από θάνατο, αλλά όσο να 'ναι δε θα τον έλεγες βαθύ θάνατο) και τα βλέπεις όλα αλλαγμένα αρχίζεις να τραγουδάς, όπως από έναν σκοτεινό διάδρομο που μπορεί και να 'χει φαντάσματα. Σε μια ομάδα η αθωότητα είν