Περί νιτσεϊκού αφορισμού
Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα. (Νίτσε) Πλέον αυτός είναι ο ορισμός -κατ' εμέ- για κάθε ανθρώπινη σχέση. Δυο πράγματα με κατατρύχουν τις μέρες που περνούν, που κάπως ίσως χρειαζόταν να τεθούν σε ένα επίπεδο λεκτικό και γλωσσικό, να τα δω έξω από μένα και να τους δώσω χώρο, μια και του έξω-κόσμου ο έξω κόσμος είμαι γω. Σε έναν κόσμο και εποχή και στιγμή και συγκυρία που ο άνθρωπος ολοένα αναγνωρίζεται ως κομμάτι ενός συστήματος (ενός πλέγματος σχέσεων κι αλληλεπιδράσεων και συμπεριφορών), ένας οποιοσδήποτε θεραπευτής άραγε δε συντηρεί το τελικό -ή κεντρικό, ανάλογα πώς το βλέπεις- παθογενές και παθολογικό σύστημα, που είναι η "Κοινωνία", με το να επικεντρωνόμαστε διαρκώς πάνω στον πόνο και το τραύμα ενός ατόμου ή μιας οικογένειας ή μιας σχέσης; Τι γίνεται με την μήτρα που παράγει διαρκώς μοτίβα συγκεκριμένων "παθολογικών" συμπεριφορών και συναισθημάτων (π.χ. έντονο στρες λόγω πολιτικο-οικονομικού συστήματος) κ