Περί νιτσεϊκού αφορισμού

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα. (Νίτσε)

Πλέον αυτός είναι ο ορισμός -κατ' εμέ- για κάθε ανθρώπινη σχέση.

Δυο πράγματα με κατατρύχουν τις μέρες που περνούν, που κάπως ίσως χρειαζόταν να τεθούν σε ένα επίπεδο λεκτικό και γλωσσικό, να τα δω έξω από μένα και να τους δώσω χώρο, μια και του έξω-κόσμου ο έξω κόσμος είμαι γω.

    Σε έναν κόσμο και εποχή και στιγμή και συγκυρία που ο άνθρωπος ολοένα αναγνωρίζεται ως κομμάτι ενός συστήματος (ενός πλέγματος σχέσεων κι αλληλεπιδράσεων και συμπεριφορών), ένας οποιοσδήποτε θεραπευτής άραγε δε συντηρεί το τελικό -ή κεντρικό, ανάλογα πώς το βλέπεις- παθογενές και παθολογικό σύστημα, που είναι η "Κοινωνία", με το να επικεντρωνόμαστε διαρκώς πάνω στον πόνο και το τραύμα ενός ατόμου ή μιας οικογένειας ή μιας σχέσης; Τι γίνεται με την μήτρα που παράγει διαρκώς μοτίβα συγκεκριμένων "παθολογικών" συμπεριφορών και συναισθημάτων (π.χ. έντονο στρες λόγω πολιτικο-οικονομικού συστήματος) και τι αξία έχει μια θεραπεία διαρκώς επικεντρωμένη στον αιτούντα βοήθεια (άτομο ή σύστημα), σαν να επισκευάζεις ένα τζάμι ενός σπιτιού που μικρά παιδιά της γειτονιάς διαρκώς του πετάνε πέτρες και κοτρώνες και τους πέφτει η μπάλα ενώ παίζουνε ποδόσφαιρο με δύναμη;

    Επιπροσθέτως, στο όνομα μιας ταχείας θεραπείας κι αποτελεσματικής πρακτικής εφαρμογής θεμιτών συμπεριφορών από τον θεραπευόμενο ως μέλους μιας κοινωνίας που αλλάζει διαρκώς, πώς μπορεί μια θεραπεία να μη λογιστεί ως "μηχανισμός εξουσίας", που ακόμη κι αν ο σκοπός της είναι η βοήθεια του ατόμου που βασανίζεται, ο τρόπος της να είναι βίαιος, τυπολατρικός, μηχανιστικός και τεχνοκρατικός. Και άραγε τι θέση έχει μια θεραπεία με ρυθμούς διαφορετικούς από αυτούς που απαιτούνται από το εκάστοτε σύστημα υγείας, τις απαιτήσεις των ασφαλιστικών εταιρειών και εν τέλει τα αιτήματα των πελατών που (εκ)παιδεύονται σε ένα συγκεκριμένο τρόπο και φιλοσοφία ζωής, που η αμεσότητα κι η αποτελεσματικότητα προκύπτουν ως αλληλένδετες συνέπειες μιας επιτυχούς θεραπείας και αντίστροφα ως προϋποθέσεις μιας καλής θεραπείας.

    Παίρνω μια βαθειά ανάσα και βαυκαλίζομαι, πως ο ρυθμός της θεραπείας (με αντίστοιχη παροχή επαρκούς χώρου και χρόνου να βρει τους ρυθμούς της σκέψης του, της ανάσας του ο θεραπευόμενος, που θα του επιτρέψουν να μην καταστέλλει τους φόβους και τα άγχη του για φόβους και άγχη αμεσότητας κι αποτελεσματικότητας δικά του στον δικό του -επιβεβλημένο- τρόπο ζωής) από μόνος του, ανορθόδοξα, παράδοξα ή όπως αλλιώς κι αν τονιστεί, είναι μια κίνηση "χαλάρωσης της ζώνης" σε ένα παντελόνι που σφίγγει τον άνθρωπο... για να μην πω θηλιά και ακουστεί γραφικό... και ξανακούσω μέσα μου, ανάμεσα στα λόγια των φόβων μου κι αγχών μου να φανώ πρωτότυπος και καινοτόμος στον τρόπος που σκέφτομαι και υπάρχω με ανθρώπους -είτε φίλους, είτε θεραπευόμενους- πως μάλλον η γραφικότητα ώρες ώρες θα σώσει τον κόσμο.

ΥΓ: για δεύτερη φορά σε αυτό το blog χρησιμοποιώ αυτόν τον πίνακα του Magritte. Γιατί το πρόσωπο παίζει κρυφτό, σαν ένα αιώνιο απόγευμα σ' έναν γαλήνιο δρόμο ενός μικρού προαστίου μιας πόλης. Γιατί το πρόσωπο κρύβεται στο μαξιλάρι κάθε φορά που ακούει το όνομά του. Γιατί το πρόσωπο απ' την πολλή του επανάληψη αυτοματοποιείται και μπορεί να ιδωθεί ως τέτοιο.