Πάταξε τη μοίρα

©Magritte
Εδώ το δέντρο του στον ρόλο του "Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού
στο κέντρο του Κήπου της Εδέμ"

Πάντοτε πιστεύω πως η μεγαλύτερή μας ξενέρα είναι, όχι που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στον Κήπο της Εδέμ, αλλά που δε θα μπορέσουμε να κάνουμε εμείς το προπατορικό αμάρτημα. Που η πρώτη φορά είναι και συγχωρητέα συνήθως. Που η πρώτη φορά ίσως είναι και μια ρηξικέλευθη τομή στο πράττειν εντός του κόσμου. Δηλαδή, ο πρώτος αμαρτωλός είναι και καινοτόμος, τόσο που είναι περισσότερο καινοτόμος από ό,τι αμαρτωλός.

Αν βγούμε από το μικρόκοσμο των πολύ προσωπικών χαρακτηριστικών, που θεωρητικά κι εντελώς απλουστευτικά και διαθλαστικά, αποτελούν τις αιτίες της κάθε μας συμπεριφοράς και κοιτάξουμε λίγο το πλαίσιο, τη στιγμή, το χωρικό, χρονικό και υλικό παρόν του καθενός μας, τότε θα δούμε πως όλοι μας απαιτείται να επιτελέσουμε έναν ρόλο: όπως ο Ιούδας, όπως ο Εφιάλτης, όπως μικρές και μεγάλες φιγούρες της ανθρώπινης ιστορίας, μικρής και προσωπικής του καθενός και μεγάλης.

Λένε, λέμε, επαναλαμβάνουμε: απόλαυσε και ζήσε τη στιγμή. Πώς μπορούμε να ζήσουμε και να απολαύσουμε τη στιγμή, όταν την ακυρώνουμε τη στιγμή που λέμε "πάντα έτσι ήσουν, έτσι θα κάνεις". Η μοιρολατρία της προσωπικότητας και του χαρακτήρα αποτελεί αφορισμό όχι μόνο της ελεύθερης βούλησης του ατόμου να κινηθεί εντός των πλαισίων που ζει κι αντιδρά κι αλληλεπιδρά, αλλά και της μοναδικότητας της ευκαιρίας κάθε στιγμή να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε.

Άρα, πολύ πιο πέρα από το "άδραξε τη μέρα", υπάρχει το "πάταξε τη μοίρα", μια μοίρα που καθορίζει ο φαύλος κύκλος κι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας.

Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να καταδικάζεις, παρά να συγχωρείς. Άρα, αφού όλα έχουν ξανασυμβεί και συγχωρήθηκαν έστω μια ή και δυο ή και περισσότερες φορές, γιατί να τα ξανακάνεις; Νιώσε εγκλωβισμένος στο κλουβί χαρακτηριστικών, που σου ορίσανε και σου περιγράφουνε με πάσα λεπτομέρεια οι άλλοι.

Πάντοτε πιστεύω πως η μεγαλύτερή μας ξενέρα είναι, όχι που δε μιλήσαμε όταν έπρεπε, αλλά που δε φιλήσαμε όταν θέλαμε. Κι αυτό δεν είναι ένας επιπόλαιος επίλογος, λεξιπλαστικός.